Dream baby, dream

Daar lig ik dan.. 37+3. "Yesss" dacht ik nog, ik heb het gehaald. Wat een opluchting dat de kinderen eindelijk mogen komen, maar ik zie als een BERG op tegen deze bevalling. Als je zwanger bent van een tweeling is echt het eerst wat je denkt: hoe kan mijn lijf dit?? Word ik groot? Kan ik die bevalling wel aan? En nog maar niks te zeggen over de horror verhalen van een ander haar bevalling die je van te voren te horen krijgt. Ik was echt goed bang gemaakt door ervaringsdeskundigen en er moest zoveel mee zitten bij een tweeling om een goede bevalling te hebben. Ik besloot samen met de gynaecoloog in week 36 om natuurlijk te bevallen. Baby 1 lag in hoofdligging en lichamelijk kon ik het nog goed aan. De dag was aangebroken dat we onze kinderen snel gingen ontmoeten. Yesss!!!

 
Als we het ziekenhuis binnen komen ben ik nog niet in die zelfverzekerde staat die je nodig hebt om te bevallen. Tenminste ik.. Ik wil graag in mijn hoofd een soort zekerheid van: ik kan dit, ik ga ervoor.
Als we bij de verloskamers aankomen in het heel erg druk. Er zijn meerdere vrouwen die ingeleid worden (dit zie ik aan die vrouwen die in het koffiekamertje van de afdeling zitten). Zoals voorspeld worden we in het kamertje gedropt, want we worden opgeroepen voor een ballon. Met een tweelingzwangerschap wordt er vaak ingeleid met eerst een ballonnetje en daarna weeënopwekkers om de baarmoeder krachtig laten samen te trekken, nadat de baarmoeder (meestal) enorm is opgerekt. Het ballonnetje is voor het voorweken van de ontsluiting. Deze zwangerschap het ik het bevalgesprek enigszins overgeslagen. Het was mijn tweede zwangerschap en zoals iedereen om me heen ook dacht: jij kan goed vaginaal bevallen, geloofde ik dat ook heilig. Echt zeker weten, weet je nooit, maar ik wilde het gewoon proberen.

 
Ballonnetje
Het ballonnetje werd geplaatst om half 8 's avonds met al 2 cm ontsluiting. "Je hoeft niet persé een ballonnetje hoor!", werd er nog gezegd. Maja laten we eerlijk zijn, met 8 kilo aan je buik en dikke voeten als gevolg van een hittegolf WIL je toch dat de bevalling doorzet. Dus zo gezegd zo gedaan, hij werd geplaatst. We mochten op een slaapkamer de nacht doorbrengen en mijn man had binnen 5 minuten de slaap al te pakken. Ik daarentegen nog niet, spullen klaarzetten, even douchen en alles klaarleggen, daarna kon ik gelukkig ook wat slaap pakken. We moesten ons om 7 uur melden bij de verloskamers, maar na een teleurstellend bericht dat er geen plaats was op de kinderafdeling, werd ik teruggereden naar mijn kamertje. Toch maar even de ontsluiting nog checken en gelukkig voor mij, had ik al 5 cm! Now way dat ik nu nog naar huis ging! En na een kleine discussie met de gyneacoloog mocht ik nog even blijven liggen op de kamer. Ik voelde in alles dat ik er klaar voor was. Zowel mentaal als fysiek, deze zwangerschap was best pittig geweest met een kleintje erbij van 1.5 jaar, dus deze show mocht van ons vandaag doorgaan.

 
Ik zou opgehaald worden na overleg van het ochtendteam, maar na een uurtje stond er al een vrolijke verloskundige klaar met een bed waarop ik mocht plaatsnemen. Onze tassen werden daarop gegooid en voor ik het wist zat ik in mijn outfit in een grote verloskamer. We hadden toen nog steeds geen groen licht, maar tijdens een kopje koffie werd me verteld dat er al personeel was opgepiept om voor het eerst bij een tweelingbevalling te zijn. Na wat controles werd me verteld dat de eerste baby goed lag en de tweede baby lag nog steeds dwars. De vliezen was baby 1 werden rond 10 uur op onze kamer geprikt en ik verloor steeds wat vruchtwater.
Ik wist de ligging van de kindjes al wel, van de week ervoor. Maar met een lege kraamafdeling was het een leuk tijdverdrijf voor de verloskundigen. En ja hoor om 11 uur werd het welbekende infuus met opwekkers de kamer opgereden en mocht ik eindelijk met groen licht vandaag gaan bevallen.

 
Spanning
Vanaf daar wist ik dat het serieus ging worden en na het aansluiten zaten we daar dan alleen. Ik werd opeens overvallen door angst en gemixte gevoelens. Het overheersende gevoel bleef toch wel of onze baby's gezond waren.. Ik moest m'n tranen wegslikken en flink worden, want ik moest de bevalling rustig in gaan. De weeën begonnen aan te sterken en om 12 uur moest ik gaan staan en puffen. De weeën kwamen ongeveer om de 3 minuten en werden steeds sterker. Er werd me beloofd dat ze om 1 uur weer zouden komen om de status te checken van mijn ontsluiting. Ik was daar super blij mee, een uur afzien en dan zou het gerust wat vlotten. Ik wist zeker dat ik pijnmedicatie wilde, daarom had ik van te voren uitgelegd dat een morfinepompje een goede optie voor me was.

En inderdaad stipt om één uur had ik 2 verloskundigen op de kamer staan die de ontsluiting kwamen checken. Ik vond dit echt geen pretje, omdat ik nogal rugweeën had. En om dan op je rug te liggen, al is het maar voor even.. Dat was even heftig. Er werd snel gecheckt en opeens keek ze me wat angstig aan: " Helaas Mariëlle, 5 cm net als vanmorgen. MAAR, de baby is echt flink ingedaald. " Heel even baalde ik echt van dit nieuws, maar ik liet me niet beïnvloeden, of ik zat gewoon heel erg in de bevalbubbel. Ik gaf aan dat ik een morfinepomp wilde voor wat ontspanning en onmiddellijk werd dit ook klaar gemaakt. Ik moest in bed liggen, omdat je misselijk kunt worden van dit middel en inderdaad na het aansluiten werd ik enorm duizelig. Ik lag op mijn zijde en wilde me niet meer verroeren. Er werd met mijn man overlegd hoe laat ze terug wilden komen, maar er was sowieso een stagiaire aanwezig die bij ons bleef. Toen iedereen klaar was voor vertrek, voelde ik opeens een harde blof in m'n buik. Ik wist meteen dat ik moest persen. Ik pakte toen ook mijn man zijn hand vast en zei dat ze niet weg mochten gaan, ik moest echt persen! De verloskundige was een beetje verbaasd, omdat ik nog geen 15 minuten geleden 5 cm bleek te hebben. Na opnieuw een check-up had ik inderdaad volledige ontsluiting.

Persen!
Het moment om te persen was daar. Ondertussen werd alles voor de baby's klaargelegd en ik mocht een fijne positie kiezen. Er stroomden meer mensen de kamer binnen en opeens stonden er 4 verloskundigen, een gyneacoloog, een stagiaire en een kinderarts inclusief couveuse naast ons. Na 20 minuten persdrang tegen houden voelde ik het afzakken. Het infuus werd weer opgehoogd en toen ik sterke weeën begon te krijgen mocht ik ein-de-lijk het werk gaan doen. Het was toen bijna half 3 in de middag. Op automatisme van mijn eerste bevalling, belandde ik op handen en knieën. De verloskundige gaf aan dat dit voor haar heel moeilijk was, daar besloot ik het op mijn linkerzijde te proberen. De persweeën zakten af, maar ik moest doorgaan werd me gezegd. Het infuus werd opgehoogd en met alle kracht en zonder geluid of adem moest ik persen. Ik had ademruimte tussen de weeën door, maar ik vond het alsnog erg zeer doen. Het persen ging in 3 ettapes: kindje laten zakken, het hoofdje laten staan en het hoofdje geboren laten worden. Mijn benen werden vastgehouden, omdat ik me niet gemakkelijk voelde.

 
Na 12 intense minuten om 14.37 uur werd baby 1 geboren!! Ik wist het geslacht van beide baby's niet (mijn man wel) en ik kon aan dit kindje dat op me werd gelegd niet zien of het een jongen of een meisje was. Uitgeput vroeg ik: " Wat is het?? ". Ik mocht zelf de doek optillen en zag tot mijn verbazing dat baby 1 een jongetje was. Ohhhhh mensen, wat was ik verrast. Ik heb mijn hele zwangerschap heel sterk de overtuiging gehad dat ik twee meisjes zou krijgen. Ik moest een klein lachje laten en mocht mijn kindje bewonderen. Ik vroeg me echt af of mijn kind gezond was en dit gevoel overheerste echt in mijn hoofd. De dames in de kamer vroegen mijn man wat de naam was voor deze baby, waarop het antwoord Cees was.
Maar wat! Ik begon wat te protesteren, want hoezo een Cees? "We weten toch helemaal niet wat baby 2 voor geslacht is? ".
We hadden namelijk bedacht dat die naam alleen zou voorkomen als de baby's 2 jongens zouden zijn. Het drong toen echt niet tot me door dat nummer 2 ook misschien wel een jongetje was..
Toen baby 1 (na wijziging) nog op mij lag, begon ik me zorgen te maken. Baby 2 werd aan de buitenkant op mijn buik "tegengehouden" om niet in stuit te draaien. Baby 2 daalde gelukkig in met het hoofdje en na een snelle echo zagen we dat baby nummer 2 goed lag. Ik was opgelucht, maar ook zeker uitgeput. Ik kon nog niet erg genieten van mijn eerste kindje wat bij me lag en vroeg dan ook na de echo of hij eraf mocht. De vliezen van baby 2 werden geknapt en ik voelde daarna de baby zakken.
Cees (baby 1) werd gecheckt, gewogen en gemeten en mocht in de couveuse terwijl baby 2 onderweg was.
Ik moest dit werk nog een keertje doen en ik merkte dat ik bang werd. Bang dat ik de kracht niet meer had om te persen, bang of dit kindje gezond is, bang hoe mijn eerste kindje het deed. Ik zocht mijn man in de kamer en zag dat hij bij baby 1 naast de couveuse stond. Ik reikte naar hem en hij kwam mijn hand vasthouden.

 
Baby 2
Ik zei tegen de gyneacoloog dat ik bang werd en dat ik motivatie nodig had. Een kleine peptalk voor nog een keer hard werken. Ze bleef heel erg rustig, keek naar de klok en zette het infuus een stap hoger. Zodra ik een wee voelde mocht ik persen. Ik vond de houding op mijn zijde te pijnlijk dus ik ging op mijn rug liggen. Ik had het hand van mijn man vast en wederom mocht ik in 3 etappes persen. Toen het hoofdje stond mocht ik zuchten en ik wist dat het einde in zicht was. Na 10 minuten persen om 15.00 uur werd baby 2 geboren, en nogmaals een jongentje! Onze mannen waren geboren!
Ik werd overspoeld door opluchting, blijheid en verrassing en moest toen flink huilen. We hadden dit gedaan en ik had 2 jongens! We gaven hem de naam Marc en dit kindje zag er anders uit.. Huilde anders, had andere haartjes, kleinere handjes en een ander snuitje.
Marc werd gecontroleerd en ondertussen mocht ik nog 10 minuten persen (met infuus) voor de nageboorte. Ik was echt KAPOT, het zweet zat overal, maar zeker super opgelucht toen beide jongens het goed deden en gezond waren. Ik kreeg de kindje op me gelegd en na wat controles (0 hechtingen, yes!) mocht ik mijn mannen knuffelen en bewonderen.
Het meest trotse gevoel op mijn kindjes, mijn gezin en op mezelf kan ik me nu 10 weken later nog heel goed herinneren. En het gevoel dat ik een spaghetti sliertje was ook, zo voelden mijn buikspieren.
We hebben daarna onze families gebeld, vrienden en iedereen die ons lief is om ons grote nieuws te delen.
Na een korte douche mochten we uitrusten op een uitslaapkamer. Cees was bij de geboorte 2830 gram en Marc 2790 gram, prachtige gewichten bij 2 prachtige kinderen.

 
Ik wilde dit verhaal echt graag delen, omdat ik echt een droombevalling had. Voorspoedig, pittig? Jazeker, maar echt volgens het boekje. Het kan dus echt! We mochten hele fijne begeleiding ontvangen in het ziekenhuis en tijdens de zwangerschap. Dit gun ik echt alle toekomstige moeders. Ik heb het echt ervaren als een groot wonder om 2 kindjes te dragen, te koesteren en te ontvangen. We voelen ons erg rijk met 3 kindjes. En zeg nou zelf, zijn onze jongens niet knap?